Na dat Fuyuko de target had neer gehaald keek ze naar de plek waar Kirei ongeveer zou zijn. Kijkend wat er zou gebeuren. Ging hij een move maken of was het voor allebei wachten totdat er een nieuwe moment was waar ze konden toeslaan. Wat volgde was iets dat Fuyuko nooit in haar wildste dromen zou hadden kunnen bedenken. De missie was de hele tijd gesluip zinnig. Elke beweging die de groep maakte was redelijk doordacht en uitgevoerd met zo min mogelijk geluid. Dit allemaal om ervoor te zorgen dat het moment dat het moeilijkste deel kwam het een stuk makkelijker was geworden. Maar dat plan leek niet meer het pad waar ze op lopen. Nee, ze hadden een flink aantal versnellingen bij geschakeld.

Kirei was niet meer in de schaduwen aan het rond lopen. Hij was er uitgestapt en was begonnen met een all out aanval. Het kwam als een redelijke schok voor Fuyuko. Hij had immers gezegd dat hij niet zo goed was in aanvallen. Dat sluw zijn en afwachten meer zijn ding was. Mensen volgen met de kracht van zijn ogen en de mogelijkheid om te schuilen in de schaduwen van objecten. Dat was wat haar verteld was, maar dat was niet echt de waarheid. Zijn aanvallende krachten lijken meer dan capabel. Hij liet de krachten zien om de aarde te kunnen bewegen en vuur te controleren. Aan de ene kant maakte het Fuyuko een beetje blij dat Kirei erin staat was, maar aan de andere kant maakte het haar ook een beetje boos. Hij had gelogen, of misschien niet per se gelogen, maar hij had informatie achtergehouden. Informatie die heel cruciaal had kunnen zijn voor de uitvoering van de missie.

Het was alleen nu te laat voor Fuyuko om zich er heel druk over te maken. Het enige wat ze nu kon doen was meegaan met de flow van het gevecht. Kirei had misschien zijn eigen positie weggeven, maar haar eigen positie was nog steeds onbekend. Misschien was dit wel onderdeel van het plan van de jongen, maar dat was moeilijk te conformeren zonder met hem te kunnen communiceren. Het is wat het is, het was nu aan haar om zoveel mogelijk te maken uit de situatie die ze nu voor haar had. Fuyuko keek naar hoe KIrei zich met zonder al te veel moeite door een aantal mensen heen vocht. Terwijl ze keek manoeuvreerde ze zich naar een nieuwe positie. Zeker niet zo geluidloos als eerst, daar was immers geen nood voor. Het geluid van het gevecht zou makkelijk over het geluid komen van een paar bewegende bosjes of krakende takjes.

Zowel de echte Fuyuko als haar kloon had nog geen enkel moment gezien waar Kirei echt in gevaar was en dat ze bij hoefde te springen. Haar aandacht voor de jongen werd abrupt verbroken toen er geluid van haar andere kant kwam. Haar linker arm gleed snel langs haar lichaam naar beneden en reikte voor haar buideltje. Daaruit pakte ze één van haar kunai’s en hield hem stevig vast in haar hand. Uit het donker sprong een man en de twee begonnen vrijwel meteen hun eigen gevecht. Fuyuko wou het gevecht zonder enige technieken te gebruiken afmaken. Het gebruiken van technieken zou namelijk meteen haar positie weggeven. Al was het geluid van metaal dat tegen elkaar aan sloeg niet het zachtste geluid, het gaf tenminste niet echt een visuele aanwijzing dat daar iets aan de hand was.

Terwijl de echte Fuyuko in de haal was met één van de bandieten bleef haar kloon nog steeds in de schaduwen. De kloon probeerde haar best om zowel de jongen als de echte versie van haar in de gaten te houden. Dit zodat ze op elk moment bij allebei kon bijspringen. Al was het vrij lastig geworden voor haar om de jongen in de gaten te kunnen houden. Het maanlicht en een klein vlammetje hier en daar waren de enige lichtbronnen. Het was genoeg om schaduwen te zien van mensen, maar om ze dan nog te kunnen volgen in de mist ging te ver. Haar ogen waren niet goed genoeg om te kunnen zien wat er rond ging in de mist.

Een schreeuw kwam uit de richting waar Kirei aan het vechten was en het stuurde een rilling over de ruggengraten van de kloon en de echte versie. Ze moest nu snel haar eigen gevecht afronden zodat ze haar partner kon helpen. Fuyuko had gehoopt dat ze een einde aan haar gevecht kon maken zonder dat ze de persoon had hoeven te vermoorden, maar dat vereiste meer werk en precisie. Helaas was daar nu geen tijd voor, ze voelde zich verantwoordelijk voor het welzijn van haar teamgenoten. Zij was immers de oudste in groep, en al hadden ze allemaal dezelfde rang, zij had haar rang langer dan haar partners. De kloon kwam uit de bosjes springen. De man waar de echte Fuyuko mee aan het vechten was voor het kleinste moment afgeleid en dat was precies genoeg voor haar om er gebruik van te maken. Haar kunai gleed langs het zwaard van haar tegenstander. Aangezien het zwaard van haar tegenstander geen pareerstang had gleed haar eigen wapen zo langs de lengte van het wapen en in de knokkels van haar tegenstander. Een schreeuw van pijn kwam uit zijn mond terwijl de kunai tegen het bot aan snijd ervoor zorgende dat hij zijn wapen laat vallen.

Zonder te wachten op wat er zou gebeuren maakte ze haar volgende beweging. De positie van haar hand om het wapen veranderde een beetje om betere grip te hebben voor de volgende beweging. Al had ze bedacht dat ze het snel moest afmaken ze had nog steeds een beetje genade voor haar vijand. Ze sprong naar voren, het gat tussen de twee bestond niet meer. De punt van haar wapen begon tegen de rechterkant van zijn borstkas te prikken voordat deze langzaam dieper en dieper in zijn vlees werd gestoken. Ze had wat geluk met het richten van haar wapen. Het was gelukt om het wapen precies tussen twee van zijn ribben in te steken en kon dus zo de volledige lengte er in. De man viel achterover en begon opnieuw aan een nieuwe oorverdovende schreeuw.

Met het uitschakelen van haar vijand kon ze nu eindelijk haar aandacht schenken aan Kirei. Hopelijk was hij niet zo gewond als de persoon die ze net had neergestoken, maar ze vreesde voor het ergste. De schreeuw die was losgelaten was immers niet een schreeuw die je los zou laten voor een beetje pijn. Nee dat was een schreeuw voor wanneer je het eigenlijk niet meer kon hebben. De lastige mist zat nog steeds in de weg, maar met een paar simpele handbewegingen en een rol op de grond waar ze haar hand op plaatste verdween de mist langzaam. Nadat de mist was opgezogen zag ze pas de situatie waarin Kirei zich bevond. De vijand stond over Kirei heen gebogen en stond op het punt toe te slaan. Zijn wapen gleed door de lucht richting de jongen. Een slag of snee die zeker verschrikkelijke consequenties zou hebben als deze zou raken.

Een drietal kunai’s volgen dus in de richting van de aanvaller. Eén gericht op het wapen, een ander gericht op het hoofd van de man en de laatste net voor hem. Dit om hem naar achteren en weg van Kirei te forceren. Haar wapens zouden hem raken voordat zijn slag aan zou komen maar jammer genoeg was zijn caliber goed genoeg om door te hebben wat er aan de hand was. Zonder al te veel moeite weg waar tegenaanval ontweken, maar dat was oké. Ze had niet echt anders verwacht en het doel van die aanval was bereikt. De man was immers twee stappen verder van Kirei verwijderd. Fuyuko en haar kloon kwam zo snel mogelijk aangerend. Ze wou vragen hoe het was met hem, maar besloot stil te blijven. Hoe sneller ze er een einde aan maakte, hoe sneller het beter zou gaan met Kirei.

Het duo van haarzelf was meedogenloos. Al had Fuyuko nog nooit op zo’n manier gevochten, het ging er redelijk goed af. Ze blokkeerde aanvallen voor elkaar en maakte gebruik van openingen die gemaakt werden door elkaar. Ze kon merken dat de schurk in betere fysieke conditie was, maar zij had het voordeel dat ze met twee was. Het enige waar ze voor hoefde te zorgen was dat hij niet zijn handen kon gebruiken voor iets anders dan blokkeren en gewone aanvallen. Langzamerhand bewoog de trio steeds iets verder van Kirei weg. De man afgeleid door wat lijkt op een oneindig lange aanval had niet door dat hij steeds dichter en dichter met zijn rug tegen een boom kwam te staan.

Eindelijk was het moment daar, zijn aandacht was voor een fractie van een seconden verbroken toen zijn rug in aanraking kwam met de boom. Zijn hoofd draaide om te kijken wat er achter hem was. Dat moment verzekerde de overwinning voor haar. De ene na de andere klap maakte nu contact met zijn lichaam. Langzaam maar zeker werd hij tot een pulp geslagen. Er was geen stoppen aan de klappen die Fuyuko uitdeelde. De man zakte langzaam door zijn knieën. Zijn uithoudingsvermogen begaf het langzaam totdat hij gewoon niet meer kon en op de grond zat. Het was voorbij, nou ja, bijna. Er was nog één ding dat moest gebeuren. Al was ze er redelijk op tegen toen ze op de boot waren, haar teamgenoten waren het er over eens dat het moest gebeuren, dus zo was het.

Nogmaals greep ze voor haar buideltje, deze keer niet om een kunai te pakken, maar om een simpel muntje te pakken. Haar haar begon een beetje rechtop te staan terwijl ze zichzelf aan het opladen was. Ze gooide het muntje de lucht, de statische lading werd steeds duidelijker totdat het allemaal in één keer verdween toen ze een tikje gaf tegen het vallende muntje met haar duim. Met een hoge snelheid schoot het muntje tegen de schurk en beëindigde zijn leven. Terwijl een traan langs haar wang rolde draaide Fuyuko zich om en rende terug naar Kirei. “Jij idioot!” schreeuwde ze bijna. “Je had wel dood kunnen zijn! Gaat het?” volgde ze op boos en bezorgt op hetzelfde moment. “Kan je lopen?”

niet echt correct, aangezien een hele hoop woorden nog steeds in het engels zijn.

Target-Doelwit
Move-actie, beweging, etc

serieus, als Nederlander of Vlaming is het wel grappig om een google translate van een post te lezen xD

Je hebt geen idee, hoe lastig het was om dit te schrijven. Halverwege elke zin begon ik wel weer engels te typen xD

om het te schrijven oh jawel, ik heb recentelijk zelfs terug nederlandse les moeten volgen omdat ik het gewoonweg niet meer kon op schriftelijke basis xD